Als je een onaangenaam gevoel hebt, pak het dan niet vast om het van alle kanten te bekijken. Laat het met rust, zodat het kan stromen.

De golf van emotie zal uit zichzelf terugwijken als je hem maar niet voedt door erbij stil te blijven staan. 

– Haemin Sunim

Juni was voor mij vooral een maand waar ik bij veel dingen stil stond, dingen uit mijn leven. Want zoals ik al zei verdrink ik mezelf vaak in gedachten. Ik pieker echt veel te veel, en juni bracht me weer mijn diepte punt. Enkele maanden geleden had ik een soort van break down. Ik vond het nut niet van mijn leven, had niet echt een doel waar ik op af ging. Kon nergens nog mijn frustraties kwijt. Geen dingen waar ik goed in ben. Altijd over me heen laten lopen, enzo verder. Je kan het gerust heel wat zelf beklag noemen. Ik voelde alles zo intens.

Toen ben ik gestart met het idee om terug te gaan bloggen. Ben normaal niet iemand van veel woorden, maar bij schrijven lukt dit heel wat beter. Herkenbaar voor velen toch. Ik wou toen ook terug fotograferen maar had toen geen camera meer. (Wie me een beetje volgt weet dat ik er sinds gisteren terug 1 heb.) Dus ik probeerde te schrijven maar het lukte niet zo. Alles wat ik schreef en bleef denken was vooral in negatieve zin. Ik nam er even vrede mee en liet alles gewoon zijn vrije gang. Ik beet op mijn tanden en waande me tevreden.

Nu bracht deze maand weer een break down. Ik weet het… Ik ben er niet trots op. Veel word gezegd dat je je geluk zelf maakt of je tevredenheid zelf kiest. Nou voor mij kan dat soms heel moeilijk zijn, en vooral op zelfliefde. Ik wil dan niet dat negatieve meisje zijn maar ze komt en neemt me helemaal over. Deze keer ging het weer over het nut van mijn leven, dat doelloos rond dwalen, en vooral over mijn werk. Toen ik naar school ging kampte ik heel wat met mijn groot zelfvertrouwen probleem. Nog meer dan nu. Voelde me nergens goed voor, hoorde nergens bij. Dus toen ik 18 werd, zat toen in het 5de middelbaar, heb ik er de brui aan gegeven. Zonder getuigschrift, zonder diploma. Ik weet het, heel dom van me. Ben toen gestart met werken waar ik mijn vakantiejob deed, in een industriële wasserij. Ik zit daar nu nog steeds. 7 jaar later. En nu begint mijn spijt, mijn spijt en besef omdat ik weet dat ik meer kan, maar vast zit. Ik ben sinds een jaar gepromoveerd tot avond verantwoordelijke. Ik verdien al iets meer en ben best wel trots dat ik daar al sta, want ik ben 1 van de jongste mensen die er werkt. Maar mijn interesse valt stilletjes weg… Ook vind ik het moeilijk omdat je als verantwoordelijke vooral sociale vaardigheden moet hebben. Ik dacht dat dit beter ging lukken na een tijdje maar het loopt nog altijd niet van een leien dakje. Want eigenlijk werk ik liever zelfstandig. Alleen. Ik ben graag eens alleen. En dat is nu het tegenovergestelde van wat ik moet doen.

Juni bracht me ook ergens een beetje verlichting. Ik oefen er elke op. Ik schrijf deze blog ook als soort afsluiting van deze negatieve gedachten. Ik ben nu op zoek naar oplossingen, om het ‘probleem’ aan te pakken. En verder moet ik tevreden zijn met wat ik nu heb. Ik heb een vaste job. Een vast inkomen. Kan alles betalen met af en toe nog eens cadeautjes voor mijn liefde of mezelf. Dus wat klaag ik nou?! Ik kocht afgelopen maand het boek ‘dingen die je alleen ziet als je er de tijd voor neemt’ van zenmonnik Haemin Sunim, ben het boek heel langzaam aan het uit lezen omdat ik alles wil begrijpen. En vooral wil oefenen op het accepteren van wat is en mijn negatieve gevoelens niet te blijven voeden. Een hele opdracht. Ik hoop dat het me lukt. Ik voel mij toch al iets beter dan enkele weken geleden. Als het boek uit is vertel ik er wel meer over. Ik geef je bij deze blog al enkele quotes uit het boek om bij na te denken.

 

 

Dankjewel voor het lezen van mijn blogs, Liefs, Aferdita.