Ik schrijf zo graag maar ik heb eigenlijk echt niks boeiends om over te vertellen. Ik wil zo graag iets maken met dit blog, een keer een hobby volbrengen. Want echt, ik ben een opgever, op alle gebieden. Een beetje tegen gas en ik sla helemaal dicht. Ik heb overal bevestiging voor nodig en kan alleen met goeie ideeën komen als ik me 100 procent zelfzeker voel. Heel weinig dus. Ik heb eigenlijk helemaal niks te doen in mijn dagelijks leven, ik heb geen hobby’s, heb niks waarvan ik in uitblink of echt goed in ben. Mijn leven bestaat gewoon uit 8u gaan werken, een job waar ik niet echt trots op kan zijn. Gewone arbeidster. En dan gewoon wekelijks het huishouden, poetsen, afwassen, koken, wassen, strijken. En that’s it. Dat is mijn leven, saai he? Ik vraag me echt af of ik de enige ben die eigl geen hobby’s heeft. Wel eigl zou schrijven mijn hobby kunnen zijn als ik leuke ideeën had. Maar die zijn soms heel ver te zoeken. Het enige wat ik dan doe is meelopen met mijn vriend naar de dingen die hij graag doet. Want ik heb echt nooit leuke ideeën om iets te gaan doen. Dat is ook 1 van de redenen waarom ik wil gaan bloggen… misschien doe ik dan eens leuke dingen die ik echt leuk vind gewoon omdat ik erover kan schrijven. Wie weet.

Zoals ik al zei ben ik een piekeraar. En dan vooral over mijn leven. Waar sta ik op dit moment, van waar kom ik, waar gaat mijn leven naartoe. Veel te veel dingen spoken door mijn hoofd. En meestal eindigt het dan precies telkens weer tot de conclusie: ik ben een saai mens. En daarna een grote huilbui. Weer. Dankjewel overgevoelige zelf.

Waarom ik zo overgevoelig ben? Word dat overgegeven van ouders op kind? Ligt dat aan de opvoeding? Of is het gewoon allemaal hoe ik ontwikkeld ben? Het enige wat ik weet is dat mijn moeder ook heel gevoelig is. Mijn ouders zijn op vroege leeftijd gescheiden. Mijn vader liet me min of meer in de steek. Wel niet echt, maar zo voelde het wel. Hij maakt het nu wel goed maar een deel van mijn jeugd is alles zo anders geweest. Door de week was ik bij mijn moeder en ‘sweekends naar mijn vader. Die een andere vrouw had, waar hij nu 2 kinderen mee heeft. Ik kan je verzekeren dat het soms wel pijn doet om te zien hoe een gelukkig gezinnetje hij nu heeft en hoe hij er voor zijn kinderen is. Nog steeds. Mijn moeder was niet echt welstellend dus als kind heb ik ook dingen gemist. Ik had alles wat ik nodig had, begrijp me niet verkeerd. Maar verjaardagsfeestjes met vrienden bij mij thuis heb ik nooit gehad. Schoolreisjes moest ik soms ook eens overslaan. De nieuwste speeldingetjes die iedereen had had ik net niet. Wat ik daardoor wel meegekregen heb is dat ik niet zo voor materialisme ben, en alles zou geven van mezelf aan een ander zo dat die zou gelukkig zijn. Soms niet goed, zeker niet voor hen die ervan profiteren, maar laat dat nu net 1 van de kantjes zijn van mezelf die ik niet wil verliezen. Nou genoeg gekraaid hierover. Ik hoop dat ik de volgende keer een super happy blogje kan schrijven, want anders word het hier te neerslachtig toch…